Wim & Els
"Ik was na terugkomst nog dagenlang euforisch"
Zo’n drie weken na terugkomst ben ik te gast in het prachtige huis van Els. Wim woont een paar dorpen verder en is deze ochtend ook op de koffie. De vrienden zien elkaar niet zo heel vaak, maar als ze bij elkaar zijn dan gaat er veel gesprekstof over tafel. Heel. Veel. Gespreksstof. De ochtend gaat het maar over 1 onderwerp: hun avontuur in Patagonië.
Els en Wim hebben beide de hele marathon in Patagonië gelopen. Els kwam binnen op 06:01:26 en Wim op 06:09:06.
Wat heb je verteld aan de mensen om je heen over jouw avontuur naar Patagonië?
Wim trapt af: “Ik was na terugkomst nog dagenlang euforisch over Patagonië. Het is het mooiste wat ik ooit heb gezien. Alsof je in een filmset loopt. De foto’s die je op internet ziet van Patagonië zijn niet gefotoshopt!
Dit was mijn 18e marathon. Hardloopwedstrijden door steden zijn leuk en niks mis mee. Maar marathons en trails in de natuur vind ik plezanter om te doen. In Patagonië komt niet iedereen en dat maakt het echt speciaal. In de natuur kom je dingen tegen die je niet verwacht. Ik liep een keer in Oostenrijk en toen liep er ineens een gigantische marmot op een paar meter afstand. In Patagonië moest ik plots stoppen omdat er guanaco’s – een soort lama – het parcours overstaken. Je kunt me bijna niet gelukkiger maken als je zulke onverwachte dingen meemaakt.
We hadden deze editie zoveel geluk met het weer. Het was alle dagen prachtig. Niet te koud, zonnig en licht bewolkt en weinig wind. Dat maakt dat de excursies net wat leuker zijn en dat de zware race net wat lekkerder loopt.”
Els vult aan: “ik heb al veel van de wereld gezien maar Patagonië is een van mijn beste reizen van de afgelopen jaren en staat in mijn top 3. Niet per se op 1, want je kunt het zo moeilijk vergelijken met andere bestemmingen. De natuur, het kolossale, het unieke karakter. Het was echt indrukwekkend. Ik kan het maar moeilijk aan mensen uitleggen. De foto’s die ik aan hen laat zien zijn in werkelijkheid wel 10 keer zo mooi. Het was vermoeiend maar wat een avontuur!”
Een mooie anekdote over het boeken van de reis wordt tussen vrienden gedeeld:
Els: “we hadden ons destijds al euforisch ingeschreven voor deze reis. Wim en ik hebben elkaar gebeld, ons gesprek op de speaker gezet en ons zo ingeschreven. Om zeker te zijn dat het lukte. Ik wilde geen ‘Tomorrowland stress’ hierbij. Volgens mij waren wij uiteindelijk een van de eersten die waren ingeschreven voor dit avontuur. “ Wim kijkt me indringend aan en zegt: “ik houd niet van twijfelen en twijfelen. Als je iets wilt doen, moet je het meteen doen. Dit keer heb ik het pas aan mijn vrouw verteld, nadat ik was ingeschreven. Gelukkig kent ze me heel goed…”
Hoe was jullie voorbereiding op de marathon van Patagonië?
De gelaatsuitdrukking van Els verandert en ze vertelt: “mijn voorbereiding naar Patagonië ging niet zo goed. Ik had in juni een dubbele achillespees ontsteking opgelopen. In mijn ene been was het al super stram en in mijn andere been voelde ik het opkomen. Maar ik moest en ik zou naar Patagonië gaan. Ondanks dat mijn sportarts ernstige twijfels had of ik wel op tijd zou herstellen. Ik heb zelfs shock wave therapie gehad om het herstel zo spoedig mogelijk te laten verlopen. Uiteindelijk begon ik pas 4 a 5 weken voor de marathon met trainen. Een week voor de marathon kreeg ik groen licht om mee te doen met de marathon. Het was gelukkig genoeg genezen!”
Ik kijk naar Wim om hem te vragen hoe zijn voorbereiding was. Els begint meteen te lachen en roept: “Wim bereidt zich altijd achteraf voor!” Als Wim uitgelachen is vertelt hij dat hij in voorbereiding op de marathon in Patagonië al veel gelopen heeft, maar zijn lichaam zo goed kent dat hij zich zeker niet moet overtrainen. Hij geniet juist van het ‘uitlopen’ in de weken erna.
Hoe hebben jullie de dagen in Patagonië ervaren, met zo’n groep mensen op avontuur?
De ogen van Els twinkelen gelukkig weer: “binnen de groep was de saamhorigheid ongelofelijk. Het maakte niet uit of je de mensen wel of niet kent. Je gaat met z’n allen op hetzelfde avontuur. Je hebt allemaal dezelfde twijfels en je voelt allemaal dezelfde spanning. Hierdoor kun je elkaar goed helpen naar het hogere doel. Die gelijkgestemdheid helpt bij het presteren.
Je zag dat bijvoorbeeld toen we met een groot gedeelte van de groep de laatste loper met een erehaag hebben binnengehaald. Iedereen kwam uit de bus om iemand uit onze eigen groep met zoveel enthousiasme te onthalen. Daar krijg ik nu nog kippenvel van! Al moet ik wel bekennen dat ik voor het eerst echt mijn prestatiedrang voor ‘een goede tijd’ los kon laten; ik ben echt gegaan om bewust te genieten van de plek waar ik was.”
Wim haakt daar subiet op aan: “ik heb geen prestatiedrang ervaren. Iedereen loopt zijn eigen loop en niemand is jaloers op elkaar. Er is geen competitie onderling. Je kunt makkelijk met elkaar praten en weet elkaar snel te vinden om elkaar te helpen. Het maakt niet uit of je in jouw eentje mee was, met een partner of met een groepje. Dat gaf een hele fijne onderlinge sfeer.”
Wat kun je over ons je, als reisorganisatie, vertellen?
Els gaat ontspannen achterover in haar stoel zitten: “werkelijk alles was geregeld en over elke stap tijdens de reis was goed nagedacht. Wat voor mij ook belangrijk was: de nieuwsbrieven, die we geregeld kregen. Ik houd van lezen en met de nieuwsbrieven kom je meteen in die vibe van het avontuur. Met de nieuwsbrieven word je meer en meer in het verhaal getrokken, krijg je meer en meer informatie en start de voorpret al vroeg.”
Wim schuift juist naar het puntje van zijn stoel: “bij jullie is het veel persoonlijker. Ik vergeet nooit meer dat ik zomaar werd gebeld om te vragen hoe het met me gaat, hoe de voorbereiding verloopt en dat me op het hart werd gedrukt om contact op te nemen als er wat was. Dat telefoontje was op een zaterdag, terwijl ik aan het winkelen was. Dat heb ik nooit meegemaakt.
Tijdens de reis waren jullie altijd aanwezig, benaderbaar en aanspreekbaar. Jullie hadden altijd tijd voor iedereen en zorgden dat iedereen gezien werd. Of het nou in Santiago was, of tijdens de excursies in Torres del Paine of aan de finish tot de laatste van de groep binnen was.”
Afzien. Euforie. Avontuur.
Ik zie dat Els weer in gedachten over het mooiste parcours van de wereld loopt. Ze zucht en op de uitgeademde lucht zegt ze tegen Wim: “wat was dat afzien.” Ze vult die opmerking meteen aan: “maar op een gezonde manier afzien maakt dat je euforisch over de finish komt! Als het te makkelijk gaat, dan heb je echt niet hetzelfde gevoel.” Wim lacht instemmend en vraagt: “en nu? Waar gaat het avontuur nu heen?”
…
